Ölü Şairler Mezarlığı

Ölü şairler mezarlığında bir köşede toplanmışlar,

Oturmuş sohbet ederler

Plath’ın başucunda süt ve kurabiye,

Sanki çocukları yemeyip getirmişler annelerine.

Bir yerde okumuştum diyor Sergey Yasenin;

Şairlerin ortalama ömrü yüzde atmış ikiymiş,

Yerinden fırlıyor Nilgün Marmara*, ne demek diyor

Ben öldüğümde yirmi dokuzumdaydım

Söze karışıyor Mayakovski,

Ortalama bu kızma hemen,

Hem sen seçmedin mi ölümü

Yaşama karşı ölüm deyip getirmedin mi sonunu,

Hesap mı soracaksın kalan senelerden, tanrıdan diyor gülümseyerek.

Susuyor Nilgün, soluk yüzü mezarlığa saçılıyor

Mezar taşlarında karanlık bastırıyor,

Derin iç çeken Atilla Jozsef söze giriyor,

Neden seçtik ölümü,

Bırakmak istemedik mi kadere, neden biz belirledik tarihi?

İlk aşkımdı, hayallerimin eşsiz kadınıydı

Çok sevmiştim,

Onu şimdi bir erkekle mutlu görünce dayanamadım,

Ve asıverdim kendimi

Sokağı ışıtan lambanın birine, diyor

Senelerce toprakta yıpranmış sesiyle Nerval,

Şair dostlarının Sokak lambasının önünde

Nasıl saygı ile beklediklerini anlatıyor sonra kahkahalarla,

Mayakovski sessizce izlemenin ardından söze giriyor;

Bazen sevgili bazen dost

Bizde üzülecek şey çok,

Bırakın şimdi dert yanmayı sıra kimde ise

Okusun şiirini…

Ölü şairler mezarlığında bir köşede

Akıyor şiir

Akıyor gece

Mezar taşları görmeden sinsice,

İçiyor şarabını yine Özge Dirik

Ve gülümsüyor ona Yasenin

Akıyor zaman

Susuyor yaşayanlar

Bir şiir yola çıkıyor

Gelip penceremde duruyor;

         “Şu yaşamda yeni değil ki ölüm
          Ama pek öyle yeni sayılmaz yaşamakta”*

Ve açılıyor

Ölü şairler mezarlığında

Bir köşede ki sohbette bir yer daha,

Duruyor gece, akıyor şiir…

*Sergey Yasenin’in son şiirinden.

Çağdaş Ünbal