dağları çok sevdim
ve baharı
olmayacak düşler kurdum
uyur uyanık
kırkıma varmadan kanserle
tanıştım
unuttum isimlerini dostlarımın
iyi şiirler okudum
ömrüm çoğalmadı
tırnaklarımı uzamadan kestim
hep varacak gibi yürüdüm yollarda
ve utandım
yetişemediklerimden
yıllardır içimde ankara ayazı
ankaradan bunca yol uzakta
sahi eylül müydü en hüzünlüsü
son eylül
son ayaz
ellerimi sizlere bağışlıyorum
kış günlerinize
sıcaktır ellerim çünkü
bağışlayın
trenleri çok sevdim
ve çaresiz bekleyişleri garlarda
bunun türküsünü dinlemiştim
geldi çattı şimdi şurama
ne yapsam da göstersem size
içimdeki sarılmaları
bir de deniz
ne büyük kudret
korkmuyorum artık
ve kokmuyorum
ölüler kokmaz,
onlar sizin burnunuzun defosu.
Çağdaş Ünbal
