Özet

bir hicaz taksimi kalır
giderken papuçlarının
çıkardığı sesten
                         g
                          e
                           r
                            i
                             y
                              e.



Çağdaş Ünbal

İntihara Meyilli Şiir Beş

irtifa kaybeden
kırlangıçlardan sor beni
kan hıraş gecelerden
ve mevsim döngülerinden
elbette bağımsız

ölen sokak köpeğinin gözünde
tanrıyı görmüştüm
vakit gece ar-sızıydı
kayboldu hükmü insaniyetin
var olandan sor beni

sigarayı ulamıştım sigaraya
rezil rüsvaydı günler, hatırla
solan tüm fesleğenler adına
sağ kalan kokulardan sor beni

ormanı bir kuşun gözünden gör
ne kadar da kalabalık
muhabbetle ilet;
allahım bu organizasyon
utandırıyor acizi
al elinden mevsimlerini

sonra uzak bir şehrin gar saatini düşünmüştük
akrep ile yelkovan arası örümcek ağlarına dokunmadan
-bu sebepten miydi
bir babanın mutluluğa yetişememesi-
makinistin saati ölüme kaç kalmıştı acaba
bütün cevaplar geç kalmıştı
acele et biraz

tavşan dağla barışmış mıdır
dağın halen haberi yok mudur bu küslükten
ölen atlar dirilmeyecek midir sonraki baharda
-giden dönmemeye meyilli- deme
kırılır kaval kemiği çobanın
şair sustuğuyla kalır

daha ne desindir

gömülmeyi hak edecek kadar
soğuk, sessiz
ve
ölüdür.


Çağdaş Ünbal

Altıpastan Çerçeveyi Bulamamış Şairden Kelepir Şiir

sonbahar..

önemsemiş

sıkı sıkı sarılmıştık

rüzgarla gittiler, ürperdik

ki böyle durumlarda insan

ya anıları alıyor omuzlarına

ya umutsuz şairin dizelerini kucağına

-ısıtmayacağını bile bile-

sonbaharda düşen ilk yaprak

tüm kış sancıtıyor dalı

oturup bir sigara yakamadığından

döküyor tüm yapraklarını

sonra tüm içkiler biraz hafif

anılar oldukça diri

ve şiir

umutsuz

bahar..

çatladığında tomurcuk

yani bedeninde açıldığında türlü renkte yara

aslında

sonbahara varmak için çıkılıyor yola

kış..

yaprak dökümü

ağaçların intihar teşebbüsü olsa gerek.

Çağdaş Ünbal

Gökyüzü Gözlerinde Esir

sokaklar boyu
rastlaşamadığım

ses tellerinde titreşen ismim
kulağımın çok ötesinde

sevmeleri noksanım, kadınım
gözlerinde gökyüzü ağarır
mevsimlerden kışa benzersin
sokağım zemheri ayazı

yanan sigaramın külü uzak
ateşi dudağımda
dumanla dolu ciğerim
senin ellerinde bir orman doğurur

ağzımda yokluğun çürür
yüreğim boşalır inceden
sevmeleri hasretim
yıldızların seyrindesin
ki yolunu kaybetmiş yıldızlar
yönünü seninle bulur

sokaklar boyu
rastlaşamadığım

bileği kırılmış bir rüzgar gibiyim
durma
kuytularını göster.


Çağdaş Ünbal

Kalanın Ayaları Kanar.

biliyorum
bu şehre bir istasyon gerek
ve kar yağmayan gurbet
en kepaze biçimidir hayatın

rayları ben örerim, gitme
af dileyip hemen dönerim
ses hızını aşmakta şiir
gitme diyorsam
kar yağacağına inancımdan, gitme

Neşet öldü öleli
detone oluyor tüm imamlar
ve ezan
susan şaire selayı hatırlatıyor
biliyorsun bunun meali açık
gitme diyorsam
bu ölüme beş kaldığından

istasyona kar yağar
tren rötar yapar
ve gidince sen
çatlamış bir at gibi kokar sonbahar

artık intihar eden
tüm annelerin sorumlusu sensin

ben dururum gün boyunca
tek bacağı kırık bir sandalye üzerinde
sıratla benzerliği dengede
oysa bir anne
ki cennetin daimi temsilcisi olduğu halde
nasıl yürür sırat denen köprü üzerinde

gitme diyorsam
annesinin cennette beklediğine inanan çocukların
gözlerine
duman
çökeceğinden.


Çağdaş Ünbal

Bulut Olanlara.

ve söylemedik birbirimize
öldüğünü Ahmet'in

insanlığın batmakta olduğu çamur
üstü tozlanmış bir ahite kazınmıştı

öğle paydosları
çay saatleri
mütemadiyen kuluçkada kumru

sustuk
söyleyemedik öldüğünü Ahmet'in
bahsi açılmadı kararan yüreklerimizin

daksil ile sildiler mavi kimliklerin üzerini
değişmedi sömürünün olağan akışı
isimlerin üzeri beyazdı
gökyüzünde bulut nasıl durursa, öyle

sustuk
bahsini açmaya korktuk
ölenlerin
yirmili yaşlarda olduğunu.


Çağdaş Ünbal

Sessiz Cinayetler Bir: Hakan'ın Rüyası

Sokak her akşamüstü olduğu gibiydi. Köpekler aralarında gizli bir anlaşma varmış gibi aynı halde serilmişler kaldırıma ve esnaf. Aralarından sessizce yürüdü. Bakkala girdiğinde silik bir iyi günler yetiyordu. Poşete konulan bir ekmek ve sigara, arkasından gelen bir lira kırk kuruş Hakan'ın market fedaisi ile senelerdir koruduğu sözleşmeydi sanki. Apartmanın kapısı her zaman olduğu gibi omuz darbesine sebebiyet verdi. Merdiven başlangıcında dairesine kadar sayma isteğiyle rakamları sıralıyordu. Hiç bir zaman dairesine ulaşamadı. Bir keresinde üç'de bırakmıştı. Yine yeltendi. Sekiz'de kalakaldı.

Eve girdi, poşeti çekyatın üzerine bıraktı. Üzerini değiştirip bir sigara ateşledi. Televizyonu açmaya mı üşendiğinden mi aradığını bulamadığından mı bilinmez ama hiç uzanmadı kumandaya. Sigaranın küllüğe olan aşkı sonlandığında Hakan'ın uyuklaması uykuya dönüştü.

Uyandığında saat sekizdi. Mutfak mesaisini hızla bitirdi. Ne vardı ki ekmek arasına domates peynir koymanın. Televizyonu açmadan yedi ekmeğini. Çay suyunun kaynadığını hissetti. Bu öyle bir histi ki Hakan'ı defalarca yerinden kaldırırdı. Mutfağa giderken apartman boşluğundan gelen ses ile irkildi. Bu sesi nerde olsa tanırdı. Bu ses kemerin insan bedeninde çıkardığı sesten başkası değildi. Hakan bedenine yaklaşan bu pratik buluşun çıkardığı sesi çok iyi bilirdi. Bağırmayı engellemek için sustuğunda kulakları senin bütünüyle dolar, dünya kirlenirdi. Çayı unuttu. Bir süre daha dinledi sesleri. Aynadaki yansımasını görünce irkildi. Bir tavşanın kurşun değince minik bedenine nasıl dağılırsa öyle.

Mutfağa yöneldi. Çay olacakları bilir gibi fokurdarken bıçağı kapıp apartman merdivenlerine attı kendini. Sesin geldiği kapının önünde bir süre bekledi. İçerisi karnaval yerinde bomba ihbarı yapılmış gibiydi. Çocukların sesleri kurtarılmayı bekleyen kimsesiz çocuklardan başkası ile tasvir edilemezdi.

Hakan zile uzandı.

Kapının açılması ile gözün görme aralığında maktulün bedeninde dört bıçak yarası oluştu. Hızla yukarı çıkıp, kapıyı sessizce kapadı. Çayını içip uykuya daldığında apartman polis kaynıyordu. Merdiven sayısını bilse belki oranlayabilirdi. Rüyasında merdivenleri sayarken maktulün kapısında durduğunu gördü. Nede olsa bu ilk cinayetiydi. Yastığın soğuk yüzünü çevirdi Hakan. Karanlık olmayan bir geceydi.

Uyandığında hava daha aydınlanmamıştı. Sigarasını yakarken gördüğü rüyanın iğrençliğini düşündü. İğrenç olan maktulün kendisi mi yoksa yaptıkları mı, bunu tuvalette düşünmeyi tercih etti. 

Evden çıkarken rutin kontrollerini yaptı. Tüp kapalıydı, pencereler örtük, telefonu cebinde, sigarası da. Ve evet her şey yolundaydı. Merdivenleri inerken kalabalık bir meydanda buğday tanesine ilerleyen güvercin tedirginliği yaşıyordu. Yaşıyordu ki üçüncü kata geldiğinde kapı açıldı. Maktul ütüsüz pantolonunun paçalarını düzelterek merdivenleri inmeye başladı. Hakan bakakaldı. Bakakalış merdivenden inişini durdurmamıştı. Maktul merdivenlerden inerken poşetin acizliğiyle yeri kirletmiş çöp suyunu görünce hırıltıyla 'hayvanlar' dedi. Hakan bu sözcüğü çok yakınında hissetti. Maktulün sırtına öyle bir tekme attı ki karşı duvarda maktulün kanıyla çizilmiş portresini görebilirdiniz. Hayvanlar, hayvanlar, hayvan. Uyandı.

Kapı gürültüyle vuruluyordu. Gelen polisti. Demek ki cinayet sesliydi. Yatakta doğruldu Hakan. Sigara yaktı. Polisin gitmeye niyeti yoktu. Hakan'ın da teslim olmaya.

Hangisinin rüya hangisinin gerçek olduğu Hakan'ın hangisini daha çok istediğiyle alakalı değildi.  

Çağdaş Ünbal

Lili'nin Bıraktığı Yerden

                                                                                              

                                                                                  'rüzgarın getirdiği sesin tercümesi'

kervanlara saldırırdı yıldızlar

hallaç eder, savururdu

o zamanlar öyleydi

ince hastalığa sürüklerdi adamı, sevdalar.

biz ölümleri takvimize ettik

en beğendiğimiz vakit akşamüstüydü 

sevdalar 

kavaklar boyu polen

herkeste bir alerjik akut.

orospular süpürüyor kaldırımları

saat sabahın dördü

Burçak'ın uykuları kaçmış

yayın evleri kapalı

bunları ben rüyamda görüyorum

görmek fiiline şaşarak.

-kokulu mum almak

platonik sevdalardan-

lili öldü

sevdiği adam kendini öldürdü

şiiri astılar sokak lambasına

ve deklare ettiler orospuları

kirlendi sokaklar 

azdı alerjisi insanlığın

artık turna katarlarını cebinde taşıyor Mecnun

çöl sit alanı

balkonda kuluçkada kumru

vakit akşamüstünden hemen sonra

öldü lili

mecnun sahafta bir kitap arasında

üstelik alerjisi var toza

günde bir doz aerıus

ve aslında uyurken biz

gömüyoruz geride kalan günü

sabaha yırtılıyor kutsal bakireliğimiz

ağlamak temizlemiyor malesef yaşanacak günü

kırmızı kuşaklı sevdalar

yıldızların kırdığı kervanlar artık yoklar

bizler çanak tuttuk kaçakçılığına sevdalaşmaların

mecnunu gömdük yanan sahafta

lili kendini öldürdü

üstelik geçmişken seksenbeşini

orospular hamamı kapatıp

felekten tövbeler çalmaktaydılar

şiiri örttüm kumrunun üstüne

elimde kalan sevdayı koyarken altına

artık başının çaresine bakmalı

mum satıcıları

ve tüm alerji hastaları

şakaklarına şiir mi dayarlar

kavakları mı keserler, bilemem

hiçbir şey eskisi gibi değil artık

yumurtalar boş çıkınca

kumru nasıl deşiyorsa böğrünü

uyumadan evvel kapatın tabutunuzu

çünkü sabah olduğunda

gözleriniz kusabilir

kasıklarınız bulanabilir

kaldırımlar boyu sevda cesetlerinden

üstelik sevdaya inanmışken.

Çağdaş Ünbal

Güzelleme Kırk Altı

toprakta birinci gelemedi Zirvebey

az evvel "haydi oğlum" diye bağıran baba

oğlunu dövecek

eve gidince.

iki paket sigara aldım

paketi iki buçuk liradan

demledim çayı inceden

baktım karıncalar

sarmış dört yanından şekeri

iyi dedim

bir başıma değilim

gelmeden saat on'a 

bitince paketin biri

attım şekerliği balkondan

iyi dedim

oldukça yalnızım

uyuşunca beynim belki uyurum

öfkesi diner belki babanın

sızlamakta iken oğlanın kemer değen yerleri

uyuyamaz

koyun sayma yaşı geçmiştir

ve artık at vuruyordur uykusunda

kan revandır rüyaları

sabaha kör kalkar karıncalar

ve evsiz

bir başıma yürürüm işe

ikinci paketin son dalı elimde

bir de aklıma geldikçe 

söverim Zirvebey'e

dünya diyoruz işte 

at koşar

benim ciğerim çatlar

görmez kulaklarınız. 

Çağdaş Ünbal

Ene'l Aşk

tanıdığım bütün tanrılardan güzelsin
ve bir avuç papatya köküsün
-elbette tanrıların el ölçüsüyle-

rüzgarın gözüsün

ateşsin ateş
şuramda

kokusu burnumda bir kırlangıç mısın
                                                 belki
gözümün değdiği her yerde
gökyüzünü maviye sen boyamaktasın
güzel etmekten başka bilmiyorsun dünyayı

tanıdığım bütün tanrılardan güzelsin
ve ben
bir eve kapatıp kendimi
kutsal kitabını yazmaktayım

Mansur derisinden geçmiş
ben gerisinden.


Çağdaş Ünbal

Cevapsız Mektuplar Üzerine..

rüzgar derdim tenhalardan
çaldım, arsız kulaklardan sesi
seni sevdiğimle kaldım
bir diğerinin gurbet bildiğinde

sonra o tren durduğunda
adını bilmediğim bir istasyonda
yakılması en muhtemel
kül olması yakın
bir sigara olmak isterdim dudaklarında

biliyorum
bu ter
bu kan revan akşamlar
yalnızca
cevapsız mektuplarda yazar

bilmelisin
cevapsız mektuplara sevdayı nakşetmek
dergahtan kovulan dervişin
bar fedaisi olarak ölmesine benzer

yine de
seni sevmekle kavrarım
dünya denen illetin
cevapsız mektuplardan oluştuğunu

bundandır ki
bütün aynalar soğuktur
çünkü
bütün aynalar
sıcaklığını kaybetmiş bir derviş cesedine bakmaktadır

çünkü derviş
ben misal
Allahına cevapsız mektuplar yazmıştır.


Çağdaş Ünbal