Bir Günün Otopsisi

irin içinde kalmış gecelerden
çok yoksunluktan
kavruk anılardan biraz da
de ki varamadın sabaha

sise sığınmış sokaklardan
sandalyeleri ters çay bahçelerinden
ağsız, oltasız deniz kenarından
yollandın da kendine
kuşlar geldi aklına, gökyüzü,
istasyon, mandalina bahçesi, bahar,
pazar kalabalığı,
savruk bir kadın ve gölün sakinliği
de ki saplandı şakağına ağrı
dönmüş bulundun eve

kapıda karşıladı seni
irin sinmiş bir ev
çok yoksunluk
kavruk anılar biraz da
zor attın kendini balkona
yüzünde bir rüzgâr oynaşıyor kirpiklerinde
uçamayacağını biliyorsun da
kollarında bir hafiflik
soğuyor bedenin.




Çağdaş Ünbal