Sirkeli Su

                                                         'bir yara dışardan olsa
                                                          halk ona bir merhem çalar'


gök şiddetinden savuruyor bu defa
loş bir mutfakta
küçük bir masanın başındayım ve
gök ile başlayan şiir kuruyorum

kalbim bir zamandır
yorgun bir su değirmeni gibi gıcırtılı
otuzumu yeni geçtim
bıyıklarım yeni sarardı tütünden
kalkıp bir başıma
gitmişliğim de yok amasra'ya
bunun gökle ilgisi varsa da
şiirin burası işgal altında

öylesine de gelebilirdi aklıma
bir kuşun süzülüşü
elbet gökte
sancılar ve terkedilişler olmadan
kanatmadan iç organlarımı
yalayıp geçebilirdi saçlarımı

yani ölümün sureti
yansıyınca yüzüme aynalarda
elini tutmuşum gibi
halk otobüsünde bir anda
gibi bir şeyler
bir şeyleri

kim zamanlı ölmüş ki
yarışı reddeden atlardan başka

geriye göğsüne kuşları takmış
gök kalmış
çocukluğumun bilyelerini andıran

uzanıp
seyrediyorum.




Çağdaş Ünbal

Su Çiçeği

trenlerin soluklandığı yerde

bileğini kalaya çekiyor

kara gözlü bir vatman,

kimsesizlerin,

gölgesi olmayanların bakışlarından

yılkı sürüsü gibi geçiyor zaman

vitrinler daha kararmamıştır

sokak lambaları ve köfte tezgahları harlı

otel barlarında kadehler dolup boşalıyor

incecik bacaklarıyla orospular şakırdıyor koridorda

bacaklarına bakıp inanamıyorsun

dünyayı taşıdığına

bir kadeh daha.

geceye hazırlanan sokak

sabaha soyunuyor

onlar giyinirken

ve talebeler düşüyor yollara

bazıları çoktan..

sonra çöpçüler

ellerini

nefeslerin buğusuyla(..)

bakıp ellerine

mahkum olduğuna(..)

ve eteklerinden

şehir çöplüğüne düşmektedir su çiçeği

bir dolu kadehte

karanfil gibi kırılmaktadır

yarına inanmayanlar.

(otopside bu yazmayacak.)

Çağdaş Ünbal