Su Çiçeği

trenlerin soluklandığı yerde

bileğini kalaya çekiyor

kara gözlü bir vatman,

kimsesizlerin,

gölgesi olmayanların bakışlarından

yılkı sürüsü gibi geçiyor zaman

vitrinler daha kararmamıştır

sokak lambaları ve köfte tezgahları harlı

otel barlarında kadehler dolup boşalıyor

incecik bacaklarıyla orospular şakırdıyor koridorda

bacaklarına bakıp inanamıyorsun

dünyayı taşıdığına

bir kadeh daha.

geceye hazırlanan sokak

sabaha soyunuyor

onlar giyinirken

ve talebeler düşüyor yollara

bazıları çoktan..

sonra çöpçüler

ellerini

nefeslerin buğusuyla(..)

bakıp ellerine

mahkum olduğuna(..)

ve eteklerinden

şehir çöplüğüne düşmektedir su çiçeği

bir dolu kadehte

karanfil gibi kırılmaktadır

yarına inanmayanlar.

(otopside bu yazmayacak.)

Çağdaş Ünbal