6 Ağustos 2020 Perşembe

Özsunum



nel mezzo del cammin di nostra vita*

merhaba. 
ekstreden de anlaşılacağı üzere yolu yarılamak üzereyim. 
çekirdek ailenin kabuğu,
köklü bir ağacın oyuğuyum.
kararmış, döküntülü haliyle
yemyeşil dalların arasında 
hummalı bir oyuk. 

iyi şiirler okudum
şairlerinden nefret ederek.
sevdim, çok sevdim 
açlığım dengelendi böylece
uykularım tamamlandı
yüklü kalktım yataklardan.

mavi bir intihar fikri 
serpildi hürriyetime
dönüp dolaşıp
içinde durdum cansız bedenimin
bir zaman sürdü bu
reçete ve allah sunuldu
ben,   
göğe ve dağa baktım
serinledi içim
küçüldü heybeti öfkemin

nakli sırasında kırılmış bir kalp
-yine de kalp
bende ritim bulmakta halen
unutup kırığa sebebiyetini
sızdırmadığını bilerek
yahut işe yaramaya devam ettiğini
-yine de kalp
mecburiyetin vesikalığıymış 

sonra gül bahçesi
turna katarı ve kök 
varlığım varlığına armağan olsun'
sözünün değer kazanması
sürekli göğe ve dağa bakmak gibi

-yine de bu kırıklık
şiire ve
mavi bir intihar fikrine sebep
işte
dönüp dolaşıp
dönüp dolaşıp..





Çağdaş Ünbal



Hiç yorum yok:

Yorum Gönder