Kırılan Rüzgâra Ağıt

içimde soluklanan
ve uzakların yorgunu yel;
incecik sızıma,
gördüğüm rüyaya ant-ile

sabahları keder emzirir ay
misal çatlayan tohum,
ölüme kalan ramak
gelir bende anlam kazanır-
eklem yerlerinden kanatıp hayatımı
dağa düşmüş gün ışığına baktırır
sonra ah derim
ah
köşe başları
balkon çiçekleri
ve çocuklar
ve dağ olmanın derin kederi
ah bir ayaklansa yel
mızıkasına dağın/üflese
dağılsa kederi/yağmur olup düşse
-çünkü annem
yağmurda edilen duanın hikmetine
dağ nedir
keder nerede gizlenir
ve yel/
niye kırılır bilmezken inandırdı beni-
ah derim
ah
dağılsa yüreğimin rüzgâr kırığı
eteklerimde yağmur biriktirsem
yol yorgunu bir dağ gibi.




Çağdaş Ünbal