ve sevgilim
inançlı bireyler olarak terk ediyoruz başkentini mutluluğun
bir duman nasıl dağılır, savrulursa rüzgarda öyle
gidişin öyle keder ki
artık bütün başkentler dahil leş kokacak şehirler
inançsız bir çocuk nasıl korkarsa tanrıdan
ki bu mantığın sınırları içerisinde muhtemeldir
öyle korkacağız yalnızlığın üzerimize sinmesinden.
barlarda oturup bir kaç tek atacağız
kül tablaları dayanmayacak bedenindeki yaralara
sabaha yakın radikal kararlar alıp
düşlerimizde intihara meyledeceğiz.
ve sevgilim
yalnızlığı telli duvaklı göndereceğiz
bir bahar gününde
ve elbette ki tomurcukları patladığında çiçeklerin
bir ip sallayanacak havada
sevgili niyetine sarılacağız boynuna
cansız bedenler zikrederler mi sevgilim
ki bu bir bahar akşamının olanca güzelliğine rağmen
lekeler mi gökyüzünün güzelliğini.
Çağdaş Ünbal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder