Kalanın Ayaları Kanar.

biliyorum
bu şehre bir istasyon gerek
ve kar yağmayan gurbet
en kepaze biçimidir hayatın

rayları ben örerim, gitme
af dileyip hemen dönerim
ses hızını aşmakta şiir
gitme diyorsam
kar yağacağına inancımdan, gitme

Neşet öldü öleli
detone oluyor tüm imamlar
ve ezan
susan şaire selayı hatırlatıyor
biliyorsun bunun meali açık
gitme diyorsam
bu ölüme beş kaldığından

istasyona kar yağar
tren rötar yapar
ve gidince sen
çatlamış bir at gibi kokar sonbahar

artık intihar eden
tüm annelerin sorumlusu sensin

ben dururum gün boyunca
tek bacağı kırık bir sandalye üzerinde
sıratla benzerliği dengede
oysa bir anne
ki cennetin daimi temsilcisi olduğu halde
nasıl yürür sırat denen köprü üzerinde

gitme diyorsam
annesinin cennette beklediğine inanan çocukların
gözlerine
duman
çökeceğinden.


Çağdaş Ünbal