sevmem, netameli aydır.
bu
dalda kalmış yemişin hüznüdür
eksiksiz bir bahardan sonra
kışa kapısını açarken belde
eğer halen oradaysa bir çift yemiş
ki göçmen kuşlar yuvalamışlarsa sıcağa
evet doğrudur,
bu onun hüznüdür.
ben tarihin surları yıktığı kentlerde
cami avlularına bakan çay bahçelerini mesken ediniyorum
bu, salayı etkin kılıyor
kaybetmenin esrarını yüzüne vuruyor insanın
tarih ölüleri unutturamaz diyorum
çay,
dalda kalmış iki yemiş gibi
üşüyor.
insan neden tütün basar ağzına sabahın kör saatlerinde
kimse gitmek istemezken
yol neden vardır
hüzün neden gelir de konar dalına yemişin
bilmek istiyorum
çünkü hüznün kaynağı durmayacak, biliyorum
boynunu eğmiş bir güle benzeyeceğiz gün geçtikçe
ve bülbül
sıkılacak solan renklerimizden
dünyaya kapı aralığından bakan insanlarız
bu hüzün,
bizim cebimizden taşar ağbiler.
Çağdaş Ünbal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder