yarandan öperdim soğuk gecelerde
dinerdi sızıların, uyurdun.
konuşurduk dil boyu
seni bir başka severdim
hafiflerdi göğsümün sancısı
atlar inerdi yükseklerden
özgür atlar
saklamazdık rüyalarımızı
rüyalarımıza içerdik tüm kederleri
sen kırık kalple yaşanmaz derdin
şimdi anladım
kırık kalp yaşatmazmış.
sen rüzgara sırtını verdin, anladım
yoksa kim kaçabilirdi kimden
anılardan
rüyalar boyu dokunuşlardan
şimdi burada olsan
sana bakıp ağlasam
çiçekleri sulasan gözyaşlarımla
sen burada olsan
solsa tüm çiçekler
o atlar ölseler.
şimdi burada olsan
kırık kalple de yaşanır desen
sen söylesen
böyle söylesen
inansam diğer bütün söylediklerin gibi
perdeleri aralasam
gözlerinin kıyısında yolculuğa çıksam
titrese kahrından kirpiklerin
devrilseler, kapasalar yolları
mahsur kalsam sende
rivayet odur ki ile biten hikayelerde
kırık ve kalp kelimeleri hiç geçmese
anı dediğimiz şey kırmasa insanı
mutlulukta gözüm yok
acımasa artık
dinse
Çağdaş Ünbal
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder